Jesus was een paalhanger II (Part deux)

(Link to English version)

Deze post is een toevoeging aan de post op CES: Jesus was een paalhanger (Link: Part une). Een onderzoeker (Gunner Samuelsson) heeft research gedaan naar beschrijvingen van de kruising van jesus. Het blijkt dat er echter geen echte beschrijving is die netjes bij de hedendagse mythe past. Wij kunnen niet verder dan te zeggen dat ‘ie aan een paal hing. Tenminste als ‘ie ooit bestond. Ik vond het wel leuk dat de icoon van christendom zo verkeerd kan zijn.

De soort onderzoek dat de heer Samuelsson onderneemt is wel aan te moedigen. Ik hoorde ooit de uitspraak dat het er niet om gaat of wij wel of niet kunt bewijzen dat god bestaat. Wij hoeven alleen aan te geven hoe hij tot stand is gebracht. Ik wil uitleggen dat het niet zo is dat de christelijke kerk tot stand is gebracht door een heilige openbaring maar langzaam tot stand kwam door de gefröbeld en verzinnelijking van menige schrijvers die grotendeels gewoon hun ideeën ontnamen van eigentijdse en historische bronnen. Het gehele jesus verhaal is een verhaal geënt op een verwarde mengelmoes van Joodse en uiteindelijk heidense mythen. De christelijke god is niets meer dan een Joodse, hemelse totem god. Helaas begint de christelijke kennis van hun god hiermee. Zij kennen de “back-story” helemaal niet. Deze ga ik dus nu vertellen.

De heidenen van vroeger waren helemaal weg van bomen. Bomen waren voor hun iets heiligs (d.w.z. gereserveerd voor de goden) of waren op zichzelf goden. Panoramix de druïde, in al de mooie verhalen van Asterix, ging uit op zoek naar maretak op de heilige akker bomen in de oerwouden van Gallië. De maretak , denken wij tegenwoordig, is een woekerplant die op eiken groeide. Panoramix wiste daarentegen dat mistel eigenlijk de geslachtsdelen van de eiken zijn en dat de sap die hij daar geoogst heeft de sperma van de machtige boom is. Zijn toverdrank zou dan letterlijk de eigenschappen van de boom aan de persoon die het drank toe eigenen.

De verschillende goden had elk hun eigen boom. Zo had Jahwe bijvoorbeeld zijn wilg. Een heiden die over een Hollandse dijk fietst en de geknotte wilgen observeerde, zou binnen de kortste tijd de diepe waarheid merken dat deze bomen in stand zijn om “sterven” in de winter om dan weer door het lente tot leven gebracht worden. Deze sympathische magie zou binnen de kortste tijd z’n gang vinden in zijn religieuze ceremonies die hij onderneemt om de terugkeer van de zomer zon en de vruchtbaarheid van de aarde.

Vroegere religies waren heel vaak gebaseerd op triune goden, vooral de opperste godin in haar drie aspecten. (Zij zou in later toegeëigend worden door een mannelijke god.) Waarom drie? Simpel. Zoals iedereen al weet, zijn er drie seizoenen en die zijn weergegeven door de drie aspecten van nymph, maiden en crone. Wij weten hierdoor dat de Godin Hera wel bestaat omdat zij die drie aspecten heeft. De heiden hoge priesteres zou de mantel van deze godin dragen en met de heilige koning trouwen. De koning zou opgeofferd worden bij de winterzonnewende en vervangen door zijn tannist, die dan met de priesteres ging trouwen. Die werd dan weer bij de zomerzonnewende opgeofferd en door een nieuwe koning vervangen. Hera zou met de heilige koning Zeus trouwen. Yahwe met zijn Asherah. In beide gevallen zou de mannelijke god de godin vervangen en de rol van priesteres zou vervangen worden door een koning.

In later tijden zou de heerschappij van de koning verlengd worden en langer cyclussen aan nemen voor hij opgeofferd zou worden. Nog later zou de plek van de koning ingenomen worden door iemand die drie dagen mochten heersen terwijl de echte koning ondergrond “begraven” lag. Deze tijdelijke koning werd dan gedood zodat de echte koning weer kon herrijzen bij de aanzet van de lente. Het heilige koningschap zoude op deze wijze oneindig door leven zelfs terwijl de verpersoonlijkende agenten kwam en ging door de seizoenen. (“De koning is dood, lang leve de koning!”)

Het is van belang te merken dat de hoge priesteres, toen zij de mantel droeg van de godin, letterlijk de godin werd, zodat zij de heilige ceremonies kon ondernemen. Hetzelfde geldt voor de koning, die de rol van god aannam. In deze wijze kunnen wij de koning als god in menselijke vorm zien. De Griekse heidenen zag Zeus gepersonifieerd in de koning.

De plechtigheden, die bij de zonnewende en ander belangrijke heilige dagen plaatsvonden, liep aan de hand van goed gechoreografeerde rituelen. Bij de Grieken vond deze plaats in de vorm van mime. De instructies waren gegeven door een priesterlijke choreograaf, de “profeet”. Deze is de juiste verklaring van “profetie” het is niet een voorspelling van een toekomstige omstandigheid maar een instructie bij een religieuze ceremonie.

De plechtigheid van opoffering, om de hergeboorte van het natuur en de heilige koning te garanderen, heeft op diverse manieren in verschillende werelddelen plaatsvonden. Meestal eindigde zij allemaal in een vorm van menselijke opoffering – of van de koning zelf of van een plaatsvervanger. Populaire manieren om te sterven waren onder anderen om gedood te worden in een paardenrace, afgeworpen een klif worden of gedood aan de hand van een tannist. Maar het is de praktijken in de buurt van de Middellandse Zee (op gang gehouden door Sparta) dat voor ons het meest interessant is. De koning is aan een houten stomp vastgebonden met wilg riemen (vol van de maan magie) en gegeseld totdat hij ejaculeerde en bloedde om dusdanig de aarde weer te bevruchten. Als je de kans krijgt om de zelbevredigende christelijke film “Passion of Christ” door Mel Gibson zal je een heel bevredigende oogst voor de eerste christenen kunnen voorstellen.

Het is ook interessant om te weten dat Mohamed aangeeft dat het niet de juiste Jesus was die opgeofferd werd door de Joden, maar een plaatsvervanger. Het past eigenlijk heel goed met de heidense praktijken. Jesus was de plaatsvervanger van Jahwe . Als “koning” had hij ook natuurlijk een plaatsvervanger zodat hij op traditionele wijze kon herrijzen (zoals een echte hemelgod, of jaargod, betaamd) naar een paar dagen rustig in de aarde te vertoeven. Als men het heel letterlijk zou nemen, dan is Jesus eigenlijk niet gestorven. In een religieuze ceremoniële zin, zou het wel zo zijn. Het zou volstrekt legitiem zijn om te wisselen van de acteurs zonder afbreuk te doen aan de effectiviteit van het ritueel.