Op CES is er een nieuwe rubriek over een heel oud wapen. De AK-47 wordt binnenkort niet meer gefabriceerd, maar de enorme rol die het speelde overal ter wereld is lang niet uitgespeeld. Het is met opzet ontworpen om geheel bestand te zijn tegen tijd en geklungel . Ongekende duisende vond hun weg overal door Africa gedurende de proxy strijden van de koude oorlog.
Maar waar mensen en ideologien veranderen , heeft de AK-47 dat niet gedaan. Wat begon als een poging om de proletariaat te bevrijden heeft nog een schakel geworden dat ontwikkeling van hetzelfde mensen hobbelt. Dat kwam niet door enige verandering in de AK zelf – het blijft niet meer of minder gevaarlijk dan het ooit was. Wat wel veranderd is is de intenties van de mensen die deze wapens dragen. De legaat van de heer Kalishnikova was niet zo zeer een briljant en macabre stukje techniek, maar een middel tot macht dat niet vraagt of anticipeert op de vloeibare en kille intenties van zijn gebruikers.
Natuurlijk is het niet alleen de AK47 die deze problemen heeft. De mortier, claymore, bom, handgranaat, mijn,…. de trieste lijst is eindeloos. Wat deze allemaal in algemeen hebben is dat zij dodelijk blijven lang nadat de reden voor hun uitgifte lang vergeten is. De willekeurige aard van dit gevaar is in de 90-er jaren naar mij thuis gebracht met een harde knal:
Ik had een tijd aan de oever van de Nijl gewerkt in Juba, Zuid-Soedan. Wij waren bezig om een deel van de Nijl te onderzoeken, met het oog om een turbine pomp te installeren ten behoeve van een medische kliniek. Ik ging dat avond naar mijn vrienden in de MSF kamp. Hun verpleegkundigen waren heel laat in thuiskomen en wij werden bezorgd. Het was alleen heel later dat zij aankwam, overstuur en ellendig. Zij moesten kort van tevoren de benen van een plaatselijke visserman amputeren, nadat hij op een antipersoneelsmijn getrapt heeft. Naast het verdriet van het nieuws, realiseerde ik me met een schok dat het incident plaatsgevonden op exact dezelfde stuk rivier waar wij aan het werken waren.
Het gebied was grondig ontmijnde, dat was ik heel voorzichtig om te checken. Wat waarschijnlijk plaatsvond is iets wat er te vaak gebeurt. De mijnen worden met de harde regen weggespoeld van de rivieroevers en beland in de Nijl, om dan op willekeurige plaatsen stroomafwaarts terecht te komen. Dit soort mijnen waren door de autofabrikant FIAT gemaakt en waren beroemd voor hun lage koste en de feit dat zij ontworpen waren om soldaten z’n testikels op te blazen. Meestal zaaien zij pijn en verdriet onder kinderen. Lang nadat de conflicten voorbij en vergeten zijn, blijven zij net zo dodelijk.
Hoe vaak is een ramp voorafgegaan door de woorden: “Het leek een goed idee ten tijde…”
De vragen die hier opgewekt zijn, zijn tegenwoordig van groot belang nu dat De Arabische Lente is ontsproten. Wat in Libië gebeurd is gaan misschien ook in Syria ontvouwen. Opnieuw heeft een autoritaire dictatuur besloten om haar burgers te doden. En opnieuw zijn de burgers in nood voor bescherming. Zekerlijk hebben wij in de vrije wereld een morele plicht om hun ondersteuning te bieden. Wij kunnen geen troepen sturen. Dat hebben wij al in Irak geleerd. De enige optie, lijkt mij, is om de bevolking te bewapenen tegen deze moordenaars. Het lijkt mij een goed idee voor deze tijden.
Maar hier stuiten wij tegen de zelfde probleem die wij eerder tegenkwam in Afrika. Maar wat gebeurt er met deze wapens in een jaar tijd? Of tien jaar? Of 64 jaar? De Syriërs hebben elk recht om zichzelf nu te beschermen. Maar wij weten ook dat zij helemaal besmet zijn met religie. Wij weten dus nu al dat het later heel erg mis kan gaan. De oplossing vandag is de dalk de nachtmerrie van morgen.
Vandaag … morgen … tijd. Tijd is de probleem in deze scenario. Deze probleem, stel ik voor, kan opgelost worden met een nieuw soort wapen: De Timeshare Kalashnikov. Hiermee bedoel ik dat het ontwerp van alle nieuwe wapens de tijd factor onder beschouwing brengen. Zij zullen volledig functioneel zijn voor een kort, aangewezen levensduur. (Deze levensduur kan alleen worden verlengd door de uitgevende partij. bv UN)
Glock pistolen hebben een ingebouwde serie veiligheidsvoorzieningen die voorkomen dat de geweer per abuis afgaat. Ik zou niet denken dat het moeilijk zou zijn om een veilige en robuuste manier te verzinnen om te voorkomen dat het kan afvuren na een bepaalde tijd. Bij een wapen zo groot als een AK-47 zou dit in feite nog makkelijker zijn. Na een aantal jaren zou de wapen zichzelf onschadelijk stellen. Tegelijkertijd zou een transponder inschakelen zodat de wapens gevonden kunnen worden.
Op deze wijze wordt het gebruik van de wapen strikt beperkt tot de tijd waarvoor het eerst uitgegeven. De Syriërs krijgen militaire vermogen terwijl zij het echt nodig hebben maar laat zich geen optie om over te gaan naar het soort gedrag die zij nu bevechten.
Misschien zijn er nog veel lessen te leren van de onnavolgbare Avtomat Kalashnikova-47.
Theophontes's Blog 